τόποι και άνθρωποι...

αντιγράφω τον Καζαντζάκη :

Υπάρχει ένας μοναδικός άνθρωπος σ' ένα χωριό της Κρήτης, ο Μπαρμπα-Αντρέας. Ο Μπαρμπα-Αντρέας αυτός μου έδωκε μια μέρα τον ορισμό του λόρδου:"Λόρδος είναι αυτός που γυρίζει όλο τον κόσμο, κι ύστερα πιάνει το πιστόλι και σκοτώνεται."

Τι φρίκη να είσαι κυριεμένος από λαχτάρα να γνωρίσεις λαούς και τόπους, και συνάμα γρήγορα να φεύγεις να τους αφήνεις, την έχω νιώσει πικρότατα στη ζωή μου. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη κι απάνθρωπη πειθαρχία, για ν'αντέχεις. Η καρδιά δε θέλει να φύγει, είναι σκλαβωμένη στις θερμές λεπτομέρειες, πιάνεται από ανθρώπους και πράματα και φωνάζει.

Φώναζε η καρδιά μου σήμερα το πρωί, αποχαιρετώντας το Μοναστήρι:"Ποτέ πιά!"..Αποχαιρετούσα τους ανθρώπους...
"Μωρή καρδιά" έλεγα μουρμουρίζοντας το στίχο του Ομήρου "βάστα!πόνο σκληρότερο εσύ έχεις γνωρίσει!"

Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας

it's a small abstract that talks about the feelings you have when you are leaving a place you just met and you start liked..i had the chance to experience this feeling twice the last years..and if u include pain about people you start loving, about great friends that made your life more sunny, for people that you enjoyed a talk with them, i believe that pain is really strong...

i will come back in this subject, later, considering also all the things that you could/should do to avoid bad situation adn how all these influence our life in a magical way..

to be continued...